چند وقته متنی که به درد خونده شدن تو وبلاگ بخوره ننوشتم.
زمان بودنم تو شبکه داره به صفر میل می کنه.
شعر زیر از نروداست. می نویسم محض اینکه فکر نکنی مردم.
*... بخند بر شب
بر روز بر ماه
بخند بر پیچاپیچ خیابانهای جزیره
بر این پسر بچه کمرو
که دوستت دارد
اما
آنگاه که چشمهایم را می گشایم و می بندم
آنگاه که پاهایم می آیند و می روند
نان را هوا را
روشنی را بهار را
از من بگیر
اما خنده ات را هرگز
تا چشم از دنیا نبندم.*
کوتاه اما بسیار زیبا بود